Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Vandaag interviewen we Renske. Renske is 25 jaar en woont op zichzelf. Ze is sinds kort afgestudeerd als ervaringsdeskundige en daarvoor heeft ze de opleiding Pedagogisch Werk gedaan. 

Renske werkt nu in de gehandicaptenzorg als persoonlijk begeleider en ook nog een paar uur in de thuiszorg. In haar vrije tijd gaat ze er graag op uit, zoals dagjes weg, naar een cafeetje en uiteten. Oh en ze zit op voetbal. De eetstoornis ligt achter haar. Er is niets meer wat haar in het dagelijks leven nog belemmert. Renske eet weer op gevoel, gewoon waar ze zin in heeft. Ze kijkt bovendien niet meer naar de calorieën op verpakkingen. Ze kan nu zeggen dat ze sterker is dan ooit...

Een leven met eetstoornis?

Ik zat gevangen in mijzelf en leefde in een klein wereldje dat bestond uit weinig eten, afvallen en een obsessie met de weegschaal, overmatig bewegen en al mijn eten afwegen om controle te hebben over wat er naar binnen ging. Mijn hoofd stond 24/7 aan en de eetstoornis had alle macht. Spontaan dingen doen leverde vaak stress, spanning en angst op. Als ik een dagje weg ging of uitging, dan was ik niet aan het genieten, maar moest ik zoveel mogelijk calorieën verbranden. Mijn stage moest ik op een gegeven moment stopzetten omdat ik het niet meer volhield en mijn opleiding stond op een laag pitje. Ik ging naar school, voor wat structuur en afleiding. Ik kon mij niet meer concentreren op de leerstof, mijn hoofd zat al veel te vol met gedachten over eten, afvallen, compenseren etc.

Het gaat niet over eten?

Een hele opsomming aan emoties die ik niet wilde voelen en daardoor de controle in eten zocht. Naast die emoties had ik ook een laag zelfbeeld, was iedereen beter en kon ik niets. Het was alles of niets. Als ik het voor mijn gevoel niet goed deed omdat ik het perfect wou doen, dan was het niet goed, ook al vond de ander dat ik het wel goed deed of had ik een ruime voldoende voor een toets. Het moest perfect. Ik wilde een perfecte dochter zijn.

Twee keer heeft de Anorexia mij beet gehad en werkte ik mijzelf de afgrond in omdat mijn moeder erg ziek was geworden en ik bang was om haar te verliezen. Ik was ook boos en verdrietig, omdat ik mij afvroeg waarom zij ziek moest worden. Langzaam krabbelde ik wel weer op en ging het een tijd goed. Ik was ‘hersteld’.

De angst die ik had, werd echter ineens keihard de waarheid. Ik verloor mijn moeder. Ik wist mij geen raad met de emoties. Het deed zoveel pijn. De eetstoornis klopte weer aan en ik deed de deur open, dit was mijn uitweg. Als ik de controle maar had, als ik maar afviel en lette op mijn eten, kwam alles goed en werd ik weer gelukkig. Alles behalve gelukkig werd ik…

De sleutel naar jouw herstel?

Heel veel praten over wat er allemaal speelde. Langzaam liet ik emoties toe en begon ik ook met rouwen. Waar ik in het begin bijvoorbeeld gelijk de controle zocht in het eten nadat ik wakker werd en een nachtmerrie had gehad, maakte ik toen ruimte om mij gewoon rot te voelen en verdriet toeliet om vervolgens toch mijn ontbijt te gaan eten. Ik merkte op een bepaald punt dat eten en aankomen niet het probleem waren, maar alles wat mij dwars zat en vooral de rouwverwerking die ik uit de weg ging. Toen ik ging praten in therapie kwam alles beetje bij beetje eruit. Dit voelde heel naar, maar er kwam ook ruimte voor herstel. Het kreeg allemaal een plekje. De controle over eten liet ik langzaam los, ik had het niet meer nodig.

Jouw grootste uitdaging in herstel?

Het rouwproces aangaan, omgaan met de nachtmerries en dat ik mij rot en verdrietig mocht voelen. Ook mijn hardnekkige patronen zoals mijn eten afwegen was een hele uitdaging om dit af te bouwen. Dit lukte mij pas toen ik bezig ging met verwerken. Vervolgens heb ik het roer helemaal omgegooid. Ik wilde herstellen, ik moest aankomen en mijn angsten aangaan. Ik was geïnteresseerd in de MinnieMaud methode en heb die uiteindelijk gevolgd.

Van weinig, gezond en caloriearm eten naar een dieet van 3000 calorieën en om daar elke dag aan te komen ook, voor mij, enge producten eten met veel calorieën. De MinnieMaud methode werd mijn houvast, aan die regels ging ik mij houden, niet meer aan de regels van de Anorexia. Ik wist dat ik ging aankomen vanaf dat moment maar ik woog mijzelf niet of blind. Deze methode heeft mijn weg naar herstel een stuk makkelijker gemaakt achteraf. Ik durfde alles weer te eten toen ik weer gezond was. Ik had geen moeite meer met bepaalde voedingsmiddelen.

De beste hulpverlening?

Wat mij heeft geholpen in therapie is verschillende gesprekken en therapie bij hulpverleners. Zo had ikzelf behoefte aan een ervaringsdeskundige, omdat ik mij daardoor erg begrepen voelde en veel erkenning ervoer. Ik had diepgaande gesprekken bij een psycholoog om stukje bij beetje dingen te verwerken. Uit PMT haalde ik altijd veel als het om lichaamsbeeld ging, grenzen aangeven en realistischer naar mijzelf kijken. Wat mij echt een boost gaf naar herstel is groepsbehandeling met bovengenoemde therapieën erin. Daarvoor had ik al verschillende therapieën gehad en een opname in een eetstoorniskliniek, maar dit gaf mij niet genoeg handvatten om stabiel te blijven. Ook ben ik ervan overtuigd dat als je zelf pas wilt herstellen en écht gemotiveerd ben, therapie aanslaat. Het moet vanuit jezelf komen. Je moet zelf stappen gaan zetten en daarbij hulp vragen en accepteren.

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

Als ik terugdenk aan die tijden. Zie ik iemand die niet leefde, continu in strijd was met zichzelf en weg kroop in een veilig wereldje. Ook vind ik het erg heftig en bizar. Ik had nooit verwacht dat het mij zou overkomen. Het waren zware tijden maar ook een tijd dat ik heel veel leerde, vooral over mijzelf.

Hoe sterk is de eetstoornis?

Heel 'sterk'. Continu ben je in strijd met jezelf en de eetstoornis of je nou wel of niet wat mag eten. Ik kon uren in mijn hoofd bezig zijn met eten en waarom ik het wel moest nemen en waarom niet. Toen de eetstoornis het sterkst was, zat ik soms uren te piekeren en gaf ik het maar op en besloot ik niet meer wat te eten. Nu ik dit schrijf klinkt het heel bizar. Ik denk nu vrij weinig of op een gezonde manier na over eten. Een eetstoornis is een monster dat je leven afpakt. Bij mij zal het monster altijd blijven bestaan, maar ik heb hem opgesloten in een kooi. Mijn leven kom je niet meer in.

Hoe sterk is herstel?

Herstellen vergt veel van je. Ik ben 100% voor herstel gegaan met een dosis motivatie. Het roer omgegooid. Ik wilde weer leven. Een rugzak vol ervaringen en kennis draag ik met mij mee. Ik heb mijzelf echt leren kennen. Wat zijn mijn sterke kant en zwakke kanten. Waarvan kan ik gaan wankelen? Het monster in mijn hoofd verslaan is een enorme strijd en het voelt zo krachtig als het uiteindelijk gelukt is.

Jouw belangrijkste levensles?

Dat als er iets gebeurt of speelt in mijn leven, ik hierover mag praten. Mijn emoties accepteer en hier niet tegenaan ga schoppen en mijzelf daardoor weer naar beneden halen. Dit is een valkuil van mij en de eetstoornis trekt dan ook weer aan de bel. Dan moet ik zelf actie ondernemen en de handvatten weer uit de kast trekken. Ik weet dat ik dit kan en de eetstoornis niet meer toelaat, want recent heb ik dit nog moeten doen. Dat gaf een enorm goed en sterk gevoel. Ik ben hersteld en blijf in herstel!

Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl